ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΑΔΑΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΧΟΛΑΡΓΟΥ - ΠΑΠΑΓΟΥ

ΧΟΛΑΡΓΟΣ 08 -01 - 2008
Αγαπητοί σύντροφοι,
Είμαστε μια ομάδα πολιτών στον Χολαργό και τον Παπάγου που αγωνιούμε για την εξέλιξη και την πορεία του ΠΑΣΟΚ αλλά και του τόπου.
Κατά κύριο λόγω προερχόμαστε από τις τάξεις του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ αλλά και από άλλους χώρους της Αριστεράς ή των κοινωνικών κινημάτων.
Η επανεπιβεβαίωση της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου με τον εντυπωσιακό, πρωτόγνωρο και δημοκρατικότατο τρόπο που επιτεύχθηκε πρόσφατα μας γέμισε ελπίδες ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΊΝΗΜΑ , ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ της δημοκρατικής παράταξης αλλά και για ένα νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα που θα φέρει ελπίδες στη κοινωνία για καλύτερες μέρες .
Το ζήτημα για εμάς είναι ότι αυτά , δεν θα έρθουν αυτόματα ,μόνα τους και ξαφνικά επειδή ψηφίστηκε για πρόεδρος ξανά ο Γιώργος Παπανδρέου.
Κάθε μέρα ,κάθε ώρα , κάθε ανακοίνωση, κάθε κίνηση θα σηματοδοτεί αυτήν την πορεία και θα δείχνει ξεκάθαρα ότι βαδίζουμε στην νέα ΑΛΛΑΓΗ.
Η πρώτη κίνηση θα έπρεπε να είναι το πώς και με ποιους θα συγκροτηθούν τα νέα όργανα του κινήματος, που θα οδηγήσουν το κόμμα στο συνέδριο του και στον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής του ταυτότητας, που είναι και το πιο κρίσιμο σημείο αυτής της περιόδου.Θεωρούμε σημειολογικά αλλά και ουσιαστικά ότι η επιλογή των προσώπων αυτών (της κεντρικής οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου) θα ανοίξει ή θα κλείσει αυτόν τον δρόμο, γιατί τα πρόσωπα αυτά θα κατορθώσουν ή δεν θα κατορθώσουν να δημιουργήσουν ένα προσυνεδριακό διάλογο και μία διαδικασία επιλογής συνέδρων τέτοια που να εγγυάται ότι το συνέδριο θα μας πάει σε νέους πολιτικούς δρόμους, θα θέσει τέρμα στις πολιτικές ασάφειες και θα ξεκαθαρίσει το τοπίο για προς τα που βαδίζει το ΠΑΣΟΚ.
Η επιλογή όμως αυτή πραγματοποιήθηκε δυστυχώς με ασαφείς & συνοπτικές διαδικασίες , σε επίπεδο κορυφής χωρίς να πείθει ότι το αποτέλεσμα των επιλογών διέπεται ( ικανοποιεί κάποια κριτήρια και παραμέτρους ) και χωρίς να δίνει εγγυήσεις ότι δεν θα ανοίξουν ξανά οι δρόμοι εσωκομματικής αμφισβήτησης , γεγονός που δεν συνάδει ούτε με τις Αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του Κινήματός, πολύ δε περισσότερο με το μέχρι σήμερα προφίλ – ύφος – ήθος και Δημοκρατική ευαισθησία που διέπουν τον Πρόεδρό μας. Ως εκ τούτου, με κριτική στάση στα τεκταινόμενα & διάθεση ενίσχυσης της εσωτερικής διαλεκτικής σχέσης που θα πρέπει να διέπει τη «κορυφή - βάση» του κινήματός μας, διατυπώνουμε ευθέως αυτό που πραγματικά πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είχε συντελεστεί. ΣυγκεκριμέναΠροφίλ υποψηφίων :
Τα πρόσωπα που θα έπρεπε να επιλεγούν , θα έπρεπε να εξασφαλίζεται ότι διαθέτουν :
Εμπειρία κομματική και γνώση των διαδικασιών
Πολιτική άποψη ,στρατηγική και όραμα
Κοινωνική καταξίωση
Καθαρό και έντιμο παρελθόν
Προσφορά στον εθελοντισμό και στη Κοινωνία των πολιτών
Σημεία αιχμής :
Η επιλογή αυτή θα έπρεπε :
Να ενώνει και να μη διχάζει το κόμμα
Να δίνει μηνύματα στην κοινωνία του νέου αλλά και του δυναμικού πού έχει όραμα αλλά και γνώση και ουσία.
Να αξιοποιεί όλο το δυναμικό του ΠΑΣΟΚ (που θέλει να προσφέρει) ανεξάρτητα από το ποιόν πρόεδρο στήριξαν τα πρόσωπα αυτά στην τελευταία εσωτερική διαδικασία ανάδειξης προέδρου.
Να προστατεύει το κόμμα και την πορεία προς το συνέδριο από διαδικασίες προβολής – επιβολής ομάδων , στρατών και αρχηγίσκων με προσωπικές βλέψεις και στρατηγικές.
Να αποφεύγει τα λάθη του παρελθόντος ,δηλαδή δεν πρέπει να δίνει την εικόνα ότι στήνει μηχανισμούς κατάληψης της κομματικής εξουσίας σε αντικατάσταση των μηχανισμών που την έλεγχαν μέχρι σήμερα .
Να εξασφαλίζει ότι θα ακουστούν όλες οι απόψεις , να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός προσυνεδριακός πολιτικός διάλογος και να εκλεγούν αντικειμενικά και αξιοκρατικά οι αντιπρόσωποι - εκπρόσωποι του κόμματος στο συνέδριο , από τα μέλη και τους φίλους που θα συμμετάσχουν σε αυτήν την διαδικασία και όχι από κάποιες άλλες ..λίστες ή με κάποιους άλλους …τρόπους.
Επίσης η επιλογή αυτή θα έπρεπε να αποστασιοποιείται από πρόσωπα που προσβάλουν ή έχουν προσβάλει, ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ Ή ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ στο παρελθόν το συναίσθημα των μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ με την στάση τους και την δράση τους , είτε γενικά στην κοινωνία , είτε σε τοπικό επίπεδο
Για να εξασφαλιστεί αυτό, θα έπρεπε να ερωτηθούν –έστω και εκ των υστέρων - οι οργανώσεις και οι χώροι από τους οποίους προέρχεται και στους οποίους ανήκει κάθε σύντροφος που επιλέχθηκε και να εκφράσουν τις όποιες αντιρρήσεις τους, τεκμηριωμένα και συντεταγμένα. (Δεν έπρεπε η συγκρότηση των οργάνων να γίνει με ένα τρόπο που να φαίνεται ότι ο πρόεδρος αποφάσισε μόνος του ή με εισηγήσεις από ένα στενό περιβάλλον, και δεν έχει ληφθεί υπόψη η γνώμη της κοινωνίας και των Δημοτικών οργανώσεων)
Αυτές οι απόψεις και οι διαδικασίες πιστεύουμε ότι αν ακολουθούνταν θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πραγματική αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ αναβαθμίζοντας τον ρόλο του συντεταγμένου ανοιχτού κόμματος που έχει ελπίδες να απευθυνθεί ξανά στην κοινωνία με τρόπο, πολιτικό ,καθαρό ,ελκυστικό ,έντιμο και απελευθερωμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος. Με αυτόν το τρόπο θα μπορούσε το κόμμα να αποκαταστήσει την χαμένη αμφίδρομη επικοινωνία του με την κοινωνία , να ακούσει ξανά τον πολίτη και να ακουστεί ξανά από αυτόν.
Η περιγραφή των διαδικασιών και των κριτηρίων επιλογής στελεχών για κάθε όργανο και για κάθε αξίωμα του κόμματος είναι ένα γενικό πλαίσιο αρχών και προσπαθεί να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν καλύτερη και πιο αξιόπιστη επιλογή , να προστατεύσει από πιθανότητα λαθεμένων επιλογών που θα στιγματίσει αρνητικά την πορεία και το πολιτικό έργο που καλείτε κάθε όργανο να παράγει.
Σίγουρα δεν υπάρχει συγκεκριμένος, μοναδικός, απόλυτα αντικειμενικός και αξιόπιστος τρόπος επιλογής και στελέχωσης οργάνων, ΣΊΓΟΥΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΛΟΓΉ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΛΑΘΗ , η διαδικασία αξιολόγησης των επιλογών δεν είναι ούτε δικαστική , ούτε αστυνομική υπόθεση , κάθε επιλογή προσώπου θα κριθεί και κρίνεται στην πορεία από το πολιτικό έργο που θα παράγει και από το πώς θα φέρει σε πέρας την αποστολή του και τελικά από το πώς θα εισπράξει η κοινωνία την συνεισφορά του, στο γενικότερο πολιτικό έργο που παράγει ένα κόμμα.
Η κριτική μας λοιπόν για την στελέχωση της κεντρικής οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου δεν έχει να κάνει με κριτική στα πρόσωπα αλλά προσπαθεί να περιγράψει κάποιους τρόπους ,κάποιους κανόνες κάποιες διαδικασίες και αρχές που εξασφαλίζουν την επιτυχία στο έργο της .
Λειτουργώντας όμως σαν πλαίσιο και περιγραφή γενικών αρχών μας δίνει την αφορμή ( σε όσους πιστεύουν σε αυτές τις αρχές ) να συσπειρωθούμε και να αποτελέσουμε την απαρχή μιας ομάδας- πρωτοβουλίας ενεργών πολιτών , ενός νέου πολιτικοποιημένου πυρήνα πολιτών ,που ασπάζεται βασικές δημοκρατικές αρχές και θα συγκροτηθεί με βάσει αυτές τις αρχές. Στα πλαίσια αυτών των θέσεων και με την κριτική διάθεση που αποπνέει από την επώδυνη κομματική προσωπική εμπειρία του καθένα μας , οργανώνουμε μία ομάδα – πρωτοβουλία , ενεργών πολιτών και θέτουμε τους εαυτούς μας στην διάθεση του κόμματος ώστε να συμβάλλουμε σε ότι μας ζητηθεί .
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ :
Τα επόμενα βήματα μας είναι τα εξής :
ΠΡΩΤΟΝ
Θα κοινοποιήσουμε τις απόψεις μας αυτές στα αρμόδια όργανα του ΠΑΣΟΚ τον Γραμματέα Νίκο Αθανασάκη, τον Γραμματέα της Κ.Ο.Ε.Σ Χρήστο Πολυζωγόπουλο, την γραμματεία του περιφερειακού οργάνου της Αθήνας κ.λ.π . με την προσδοκία ότι θα ενημερωθεί και ο πρόεδρος του κόμματος / ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Γεώργιος Α. Παπανδρέου.
Ο στόχος μας είναι:
α) Αυτές οι απόψεις να αξιοποιηθούν και να αποτελέσουν την αφορμή ώστε οι κινήσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ να γίνουν πιο αξιόπιστες προς όφελος της εικόνας του και
β) Να ανοίξει ένας διάλογος- μια διαδικασία αμφίδρομης επικοινωνίας - με την βάση και με ομάδες ενεργών πολιτών οι οποίες σήμερα αισθάνονται ότι δεν μετέχουν πουθενά και ότι το κόμμα δεν τους δίνει το δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους, σύμφωνα με τις βασικές αρχές και προβλέψεις Δημοκρατικής Λειτουργίας του Κινήματος, όπως άλλωστε αυτές διατυπώνονται με σαφήνεια στο 2ο Κεφάλαιο του Καταστατικού.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Θα γνωστοποιήσουμε τις απόψεις αυτές στο διαδίκτυο και στον τοπικό τύπο του Χολαργού και του Παπάγου, ώστε να προσελκύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με σκοπό να συνεργασθούμε στο μέλλον για να συγκροτήσουμε ένα μαζικό πυρήνα ενεργών πολιτών .
Η παρούσα «ζωντανή» επιστολή, θα διανεμηθεί στον τοπικό τύπο του Χολαργού & Παπάγου και στο Διαδίκτυο, ως έμπρακτη απόδειξη της ελευθερίας έκφρασης και εποικοδομητικής κριτικής που ασκείται από σκεπτόμενα μέλη / φίλους του ΠΑΣΟΚ.
Η παρούσα επιστολή, αποτελεί δείγμα γραφής των μελών / φίλων ενός κινήματος που εξακολουθεί να αναπνέει και να επιθυμεί να μάθει μέσα από τα λάθη ή τις όποιες υπαρκτές αδυναμίες του.
Η παρούσα επιστολή, λειτουργεί ως ένα είδους «μαθησιακού κειμένου» επί του οποίου αποτυπώνονται ειλικρινείς διαπιστώσεις, απαλλαγμένες από τη λογική του στρογγυλέματος και του στρουθοκαμηλισμού. Συντασσόμαστε και υποστηρίζουμε τις αρχές της Αυτό-οργάνωσης και οραματιζόμαστε τη συγκρότηση ομάδων ενεργών πολιτών με τους οποίους μπορούμε να ενώσουμε τη δύναμη της φωνής μας και να εκφράζουμε ελεύθερα και συντεταγμένα τις απόψεις μας. Οραματιζόμαστε τη προσέλκυση πολιτών που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με μας, ώστε να συνεργασθούμε στο μέλλον για να συγκροτήσουμε ένα μαζικό πυρήνα ενεργών πολιτών πουθα έχει άποψηθα έχει θέσειςθα τις εκφράζειθα διαλέγεται με την κοινωνία αλλά και με το κεντρικό κόμμα
Αν θέλει η ηγεσία του κόμματος μπορεί να ενισχύσει αυτήν την πρωτοβουλία μας , αλλά και κάθε πρωτοβουλία κριτικής παρέμβασης που προέρχεται από το χώρο της κοινωνίας και να την αξιοποιήσει ώστε να έχει ομάδες ενεργών πολιτών στο πλευρό του .
Αυτές οι ομάδες θα μπορούσαν να γίνουν ή να μετεξελιχθούν στις νέες τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Οι σημερινές Δημοτικές Οργανώσεις κατά κανόνα παλαιοκομματικοί μηχανισμοί και οργανώσεις σφραγίδες , οι οποίες δεν κατάφεραν να εμπεδώσουν και να αναδείξουν τον νέο τους ρόλο σύμφωνα με τις ανάγκες των καιρών, πολύ δε περισσότερο σύμφωνα με τις προβλέψεις του ισχύοντος καταστατικού του κινήματός μας, προσφέρουν το απόλυτο τίποτα στην πολιτική αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ, στην έκφραση ενός νέου ελκυστικού πολιτικού λόγου ,στην διαμόρφωση θέσεων και απόψεων χρήσιμων στην κοινωνία , που θα δίνουν διέξοδο στους πολίτες και θα οδηγούν την κοινωνία να απορρίψει την επώδυνη διακυβέρνηση της δεξιάς.
Με τη πείρα μας από την λειτουργία των Δημοτικών Οργανώσεων του Χολαργού και του Παπάγου, αλλά γνωρίζοντας τι συμβαίνει και αλλού, βλέπουμε ότι δεν έχουν οργανώσει καμία διαδικασία έκφρασης των πολιτών, δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική λειτουργία εκτός από το να στήνουν και μάλιστα… πρόχειρα εκλογικούς μηχανισμούς υποστήριξης υποψηφίων για όποια αξιώματα (… οργανωτική μηχανή ) και σίγουρα έχουν δημιουργήσει και δημιουργούν έντονη αποστροφή των πολιτών προς το ΠΑΣΟΚ.
Το αποτέλεσμα αυτό έχει δημιουργηθεί παρά την φιλότιμη και σε αρκετές περιπτώσεις ηρωική προσπάθεια μεμονωμένων συντρόφων που προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις αλλά δυστυχώς δεν έχουν αναστρέψει την συνολική εικόνα.
Αρνούμαστε τη λογική των διαμεσολαβητών που επικρατούσε και δυστυχώς επικρατεί μέχρι τώρα στο κόμμα.
Αρνούμαστε τη λογική ενός κόμματος -μηχανισμού βολέματος και οργανωτικής μηχανής.
Δεχόμαστε τη λογική ότι το κόμμα αποτελεί φορέα προσφοράς και προς αυτή τη κατεύθυνση αγωνιζόμαστε.

Για την αντιγραφή
Κ.Λ.

Σιορ Διονύσης και Χατζιαβάτης...

Το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, έχει την αφετηρία του στην συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Είκοσι περίπου χρόνια μετά την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, κληθήκαμε πια στα σοβαρά, να μετάσχουμε στο στενό πυρήνα αυτής της ενοποίησης, που αν τελικά ολοκληρωθεί, θα αποτελεί το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός στην ιστορία της Ευρώπης ανά τους αιώνες...

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. αποτελούσε επιλογή του πλέον προοδευτικού κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης και φυσικά του εκσυγχρονιστικού ρεύματος, που κατ'εξοχήν εκπροσωπεί ο Κ. Σημίτης.
Δεν νομίζω όμως ότι ήταν επιλογή συνολικά του ελληνικού λαού.
(Όπως δεν νομίζω ότι ήταν επιλογή του λαού και η είσοδός μας στην ΕΟΚ).
Η συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης μπορεί να έφερε και να φέρνει χειροπιαστά ωφέλη στην οικονομία μας, όμως σιγά -σιγά άρχισε να καταδεικνύει με τραγικό τρόπο τα ασυμμάζευτα χάλια του (ανατολίτικου) κράτους, την έλλειψη σύγχρονων θεσμών και - κυρίως - την παντελή έλλειψη ευρωπαϊκής κουλτούρας σε ένα μεγάλο (πλειοψηφικό) κομμάτι του ελληνικού λαού.
Οι όποιες - λίγες - αλλαγές προσπάθησε να επιφέρει στην οκταετία του ο Σημίτης προσέκρουσαν σε μια παγιωμένη με τα χρόνια αντίληψη για την εξουσία, το κράτος και την πολιτική που είναι - δυστυχώς - ευρύτατα διαδεδομένη και βαθύτατα ριζωμένη στη νοοτροπία του νεοέλληνα.

Η αντίληψη αυτή έχει ως θεμέλιά της:
α) Την ιστορική παρεξήγηση ότι το "κράτος" σαν θεσμός και σαν ζωντανός συνεκτικός δεσμός μιας κοινωνίας είναι ένα σύνολο εχθρικών επεμβάσεων στην παραδοσιάκη, "κλέφτικη" αντίληψη του νεοέλληνα. Μαθημένος για πάνω από τριακόσια χρόνια να ζει και να δημιουργεί μέσα στα πλαίσια ενός ανεκτικού, χαλαρού κρατικού μηχανισμού (αυτόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας),ουδέποτε συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι, μετά την Απελευθέρωση θα πρέπει να δημιουργήσει το δικό του, σφιχτό και λειτουργικό κράτος που πιεστικά, αρχικά οι Βαυαροί και μετέπειτα οι Αγγλογάλλοι, τον πίεσαν να συγκροτήσει. Οι παντοειδείς έξωθεν επεμβάσεις σε ένα λαό που ποτέ του δεν "πρόλαβε" να εκπαιδευτεί πολιτικά, ανάμεσα σε συνεχείς συγκρούσεις, πολέμους και εθνικές ταλαιπωρίες δύο αιώνων, έφεραν ένα μίζερο αποτέλεσμα, μια κρατική συγκρότηση μιξοευρωπαϊκή - μιξοανατολίτικη, που βάσισε την επιρροή του στο "ρουσφέτι" και την υποκρισία.
β) Ο, θρησκευτικής επιρροής, ιδιότυπος κοινωνικός συντηρητισμός, που πηγάζει από την βαθύτερη ουσία της Ορθοδοξίας, του πλέον αποκομμένου και αυτόνομου κομματιού της συνολικής χριστιανικής κοινότητας.

Και για όσα χρόνια είχαμε την πολυτέλεια να συμμετέχουμε στην ΕΟΚ απολαμβάνοντας τα αναμφισβήτητα ωφέλη του "νέου, φτωχού συγγενή", τις επιδοτήσεις, τα Μ.Ο.Π. τα "πακέτα Ντελόρ" κλπ, χωρίς από την άλλη να εργαζόμαστε για τον αναγκαίο εκσυγχρονιαμό του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, όλα πήγαιναν καλά. Το ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε αυτή την περίοδο μπόρεσε και ανέδειξε νέες οικονομικές δυνάμεις, ανέβασε το οικονομικό επίπεδο των κατώτερων τάξεων και δημιούργησε αρκετές νέες υποδομές. Σήμερα μιλάμε για τα "χρυσά χρόνια του Ανδρέα", όμως είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αν δεν είχαμε τα ωφέλη από τη συμμετοχή μας στην ΕΟΚ, τέτοια χρόνια δεν θα ζούσαμε ποτέ.

Η βαθύτερη αυτή συντηρητική νοοτροπία του νεοέλληνα μπόρεσε και συνδέθηκε αρμονικά με τη μεταπολιτευτική έκρηξη των νέων, αριστερών κινημάτων και κυρίως με τον ιδιότυπο "τρίτο δρόμο" του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, μέσα από μια αιτιολογημένη αλλά υπερβολική "πατριωτική ρητορία". Η κατοπινή, ραγδαία εισβολή της παγκοσμιοποίησης ταμπόυρωσε πίσω από τους χοντρούς, αδιαπέραστους τοίχους του "πατριωτισμού" μας την συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού που και πάλι δεν είχε προλάβει να συναντηθεί με τα σύγχρονα ρεύματα της οικονομίας και των κοινωνικών δομών της Ευρώπης. (Παρόλο ότι από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ζούμε το πλέον ειρηνικό και δημιουργικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού έθνους).

Ο ελληνικός λαός δοκίμασε, όχι χωρίς επιφυλάξεις και υποψία, τον εκσυγχρονιστικό δρόμο του Κ. Σημίτη, σε μια περίοδο όπου το πολιτικό κενό δεν του επέτρεπε άλλες επιλογές. Η χώρα βρέθηκε σχεδόν χωρίς να το καταλάβει στην "καρδιά" της Ευρώπης και το νόμισμά της άλλαξε κυριολεκτικά εν μια νυκτί, χωρίς αντιδράσεις, αλλά με μουρμούρες. Ο Σημίτης ήξερε ότι το θαύμα δεν κρατάει πολύ... Ενδιαφέρθηκε να θεμελιώσει τις - όσες - αλλαγές μπόρεσε να επιφέρει και αδιαφόρησε (η μάλλον παραιτήθηκε άδοξα) για μια πιο συγκροτημένη πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, που δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να συνεχίσει. Και χρεώθηκε - αρχικά - τις αρνητικές συνέπειες, όπως συμβαίνει συνήθως στην ιστορία.Διαφθορά, διαπλοκή, επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών και τα πρώτα ίχνη φτώχειας και αδιεξόδων για αρκετούς έλληνες, κυρίως μεγάλης ηλικίας και χαμηλής μόρφωσης.

Η επάνοδος στην εξουσία του άλλου κόμματος, της Ν.Δ., μοιραία σηματοδότησε την αντίδραση απέναντι στην πολιτική του εκσυγχρονισμού, εκφράζοντας έτσι, με τον πιο αυθεντικό τρόπο, τα τραγικά αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας.
Στα λόγια και στις εμφανείς προθέσεις η Ν.Δ. υποκρίνεται την "ευρωπαϊκή" παράταξη. Κοκορεύεται σε κάθε ευκαιρία ότι "την Ελλάδα έβαλε στην ΕΟΚ ο Κ.Καραμανλής", αλλά στην ουσία υποκλίνεται με ανακούφιση στη νεοελληνική ασυναρτησία...
Ο Καραμανλής, σαν άλλος καραγκιοζοπαίχτης, εμφανίζει στη σκηνή πότε τη σκιά του "Σιορ Διονύση", πότε του "Χατζιαβάτη", προσπαθώντας απλά να παρατείνει την παραμονή στην εξουσία μιας παράταξης που δυστυχώς για όλους, ήρθε να κυβερνήσει χωρίς ίχνος οράματος και συγκροτημένη πολιτική.
Η "λαϊκή δεξιά", κι οι "νεοφιλελεύθεροι", συνωθούνται φύρδην - μύγδην στην κυβέρνηση και με μοναδικό μπούσουλα τους δημοσκόπους, υποκρίνονται ότι μας κυβερνούν, ενώ εμείς παριστάνουμε ότι τους πιστεύουμε. Το μοιραίο αποτέλεσμα της κρίσης σε τλικό στάδιο, είναι η (πολιτική) αφασία...

Κι όλα αυτά στην πιο κρίσιμη περίοδο της ευρωπαϊκής ενοποίησης... Σε κάθε βήμα της, η κυβέρνηση, όποτε θυμάται ότι κάτι πρέπει επιτέλους να κάνει, πέφτει μοιραία και αναπότρεπτα πάνω σε αξεπέραστα εμπόδια. Κάθε της βήμα ανακαλύπτει κι έναν απαρχαιωμένο θεσμό, ένα "δουκάτο της διαφθοράς", ένα μικρό "βασίλειο της λαμογιάς", του νεοέλληνα. Είναι να γελάει κανείς παρακολουθώντας έναν "εσμό λαμόγιων" να προσπαθεί να κυβερνήσει ένα "λαό λαμόγιων" και τελικά να μη μπορεί να το καταφέρει, για τον απλούστατο λόγο ότι τώρα πια......δεν είμαστε καθόλου μόνοι!

Ο Κ. Σημίτης θα πρέπει να κρυφογελάει με τα παθήματα του "εσμού" αυτού, που παριστάνει το πολιτικό κόμμα. Μπορεί να μην μπόρεσε να ολοκληρώσει τις αλλαγές που περιλάμβανε στο δικό του, εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα, αλλά όσες κατάφερε να "περάσει", λειτουργούν σήμερα σαν τεράστιες, ασφυκτικές λαβίδες απέναντι σε όποια άτακτη απόπειρα πισωγυρίσματος επιχειρεί μέσα στην απόγνωσή της η Ν.Δ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πρωτεύοντα λόγο τώρα πια στο περιεχόμενο της εσωτερικής νομοθεσίας, το οποίο πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να εναρμονίζεται με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, σε πολύ μεγάλο μέρος του συνολικού νομοθετικού έργου που παράγουν τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κοινοβούλια.
Οι ευρωπαίοι τώρα πια δεν αστειεύονται. Κυβερνούν. Μας κυβερνούν...

Είναι πιστεύω απλά, θέμα χρόνου...
Η ελληνική κοινωνία έχει δύο μόνο επιλογές:
1. Να παραμείνει στην Ε.Ε και να εκσυγχρονιστεί
2. Να φύγει από την Ε.Ε και να αναζητήσει την τύχη της στο ενδιαφέρον διεθνές περιβάλλον της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Κι επειδή η δεύτερη επιλογή αποκλείεται για προφανείς λόγους, απομένει η πρώτη.

Είμαστε καταδικασμένοι από τα πράγματα κάποια στιγμή, να ορθολογικοποιήσουμε τις επιλογές μας. Όσο κι αν αντιστέκεται η ελληνική κοινωνία, κάποτε θα πρέπει να στρέψει το βλέμμα σε όσα γίνονται προς τα δυτικά της, εκεί όπου (αναγκαστικά) ανήκει...Αυτό φυσικά δεν μπορεί - και δεν θέλει - να το κάνει η Ν.Δ.

Κάποιοι στον πανικό τους και στην απόγνωσή τους, βλέποντας το έδαφος πάνω στο οποίο έκτιζαν όλα αυτά τα χρόνια τις (οικονομικές) αυτοκρατορίες τους, να κινείται, ωθούνται προς λάθρες πολιτικές μεθοδεύεις που αν επιτευχθούν θα περιπλέξουν ακόμα περισσότερο την ήδη πλέον τραγική κατάσταση.Τι απομένει;

Μα, τι άλλο; Το ΠΑΣΟΚ...Αυτό το γνωρίζει ο Παπανδρέου πολύ καλά. Ξέρει ότι αυτός εκπροσωπεί στη χώρα μας το δυτικό της μέλλον (ο ίδιος μάλιστα επιλέγει να εκπροσωπεί το πλέον προοδευτικό κομμάτι της δυτικής κουλτούρας στη χώρα μας).
Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα κληθεί να κυβερνήσει. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα συμβεί αυτό.
Το σίγουρο επίσης είναι ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η κοινωνία μας να "πιάσει πάτο".
Και δε νομίζω ότι - τώρα πια - απέχει πολύ από αυτό...

Κ.Λ.

Α. Παπαχελάς: Για τα Μ.Μ.Ε. Έχει ενδιαφέρον...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τα τελευταία χρόνια έχει παγιωθεί ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην εικόνα που προβάλλουν τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης της χώρας και τις απόψεις του μέσου Ελληνα πολίτη. Αν κάποιος έπαιρνε στα σοβαρά την κυρίαρχη άποψη των καναλιών, για παράδειγμα, ο Κώστας Καραμανλής θα παρέμενε «κλώνος» όπως τον ήθελαν κάποιοι και όχι πρωθυπουργός για δεύτερη φορά, το σκάνδαλο των ομολόγων θα είχε ρίξει την κυβέρνηση τρεις και τέσσερις φορές και ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα ήταν τώρα αδιαμφισβήτητος ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το ερώτημα είναι γιατί είναι πλέον τόσο μικρός, σχετικά, ο αντίκτυπος των ΜΜΕ, έστω κι αν δεν το έχουν καταλάβει οι υπουργοί που κυνηγούν το παραπολιτικό με την απόχη και τρέχουν στους γάμους των ανιψιών των τριτοκλασάτων «εκδοτών». Πρώτα απ’ όλα πέρασε η εποχή της ηγεμονίας των πάλαι ποτέ ισχυρών κέντρων εξουσίας του Τύπου. Το τι γράφει τώρα μια εφημερίδα που κάποτε υποτίθεται ότι ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις έχει την ίδια σημασία με το τι γράφει ένα σκανδαλοθηρικό ταμπλόιντ, ένα αποκαλυπτικό blog ή μια ζουγκλοειδής εκπομπή. Αυτό φάνηκε με τον πιο καθαρό τρόπο με την υπόθεση Βενιζέλου έστω κι αν κάποιοι συνεχίζουν με έπαρση να επιχειρούν να επιβάλουν τις απόψεις τους, θυμίζοντας τους ξεπεσμένους λόρδους της βρετανικής αυτοκρατορίας μετά τον Πόλεμο...
Το επικοινωνιακό τοπίο έχει γίνει ένα τεράστιο μπλέντερ που χωνεύει και μπερδεύει τα πάντα. Ενα δεύτερο, σημαντικό στοιχείο, είναι ότι ο κόσμος είναι πια ψαγμένος. Λίγο το Ιντερνετ, λίγο τα περιθωριακά έντυπα, ο κόσμος ξέρει να μυρίζεται τι κρύβεται πίσω από ένα πρωτοσέλιδο, αν δηλαδή πίσω από τη γραμμή της εφημερίδας κάποιος επιχειρεί να πουλήσει τάπερ ή και (γιατί όχι) μαχητικά αεροσκάφη. Παλιότερα ο μέσος αναγνώστης είχε υποψίες, τώρα πια τη βεβαιότητα πως παίζονται παιχνίδια στην πλάτη των πρωτοσέλιδων τίτλων ορισμένων εφημερίδων.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Η καφενοποίηση των τηλεοπτικών δελτίων τα στράγγιξε απ’ όση εγκυρότητα και επιρροή είχαν. Αυτό φαίνεται από το κοινό τους και το γεγονός πως κάποια τηλεπριμαντόνα μπορεί να ουρλιάζει κάθε βράδυ για μήνες χωρίς κανείς να συγκινείται, απλά μερικοί δεν αντιστέκονται και φωνάζουν «κλείστο γιατί μας κούρασες». Είναι τόση η υπερβολή, η ακρισία και εκείνο το απελπιστικό ύφος που βομβαρδίζει τον τηλεθεατή κάθε βράδυ, που στο τέλος παρακολουθεί το θέαμα απλά για να γελάει ή για να τσαντίζεται και να έχει κάτι να πει το βράδυ στην παρέα του.
Το κακό είναι πως αυτό το επικοινωνιακό τοπίο βολεύει τη μετριότητα γιατί ασχολείται με τα μικρά και πνίγει τα μεγάλα. Καλλιεργεί μια πολιτική αφασία στη χώρα και μετατρέπει το πολιτικό σκηνικό είτε σε επιθεώρηση είτε σε φτηνή τραγωδία, ανάλογα με την περίσταση. Πριμοδοτεί τους γραφικούς και τους ατακαδόρους σε βάρος όσων έχουν τον περιζήτητο κοινό νου ή απλά στέρεο πολιτικό λόγο. Τα ΜΜΕ είναι σήμερα ένα μεγάλο πρόβλημα στη χώρα μας και δεν αρκεί βεβαίως να μένουμε σ’ εκείνο το μίζερο «μα αυτά θέλει ο κόσμος». Ο κόσμος θέλει αυτά για να διασκεδάζει ίσως, αλλά το βέβαιο είναι ότι τελευταία δεν αποφασίζει με βάση το πιο πρόσφατο τηλεοπτικό σκετς ή την υστερική επιταγή ενός μεγαλοδημοσιογράφου. Και αυτό είναι ένα πρώτο δείγμα υγείας...

(Για την αντιγραφή Κ.Λ.)

Χρήστος Γιανναράς: Για τον Καραμανλή... (αξίζει τον κόπο...)

Απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Πρέπει να έχει πια γίνει φανερό σε κάθε επαρκούς νοημοσύνης Ελληνα: Η αχίλλειος πτέρνα του σημερινού πρωθυπουργού είναι οι αξιολογήσεις του, η από μέρους του εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας.
Εχει τάσεις αυτοκαταστροφικές στην πρόκριση των συνεργατών του. Μέσα σε τέσσερα χρόνια ο αριθμός των σκανδάλων που προκάλεσαν πρόσωπα της επιλογής του αποτελεί ρεκόρ μετά πατάγου. Και πιο κραυγαλέα είναι τα σκάνδαλα της ανικανότητας παρά της διαφθοράς. Παρ’ όλο που οι ολέθριες επιπτώσεις της ανικανότητας δεν έχουν για τα ΜΜΕ φαντασμαγορικό ενδιαφέρον.
Τα αίτια της μοιραίας αυτής αδυναμίας του πρωθυπουργού θα μπορούσε να τα εξιχνιάσει μόνο έμπειρος, απροκατάληπτος μελετητής, με δυνατότητες άμεσης πρόσβασης στη διαδρομή του ιδιωτικού του βίου και μακρών μαζί του συζητήσεων. Από υπαινιγμούς του Τύπου έχουμε οι πολίτες την εικόνα ενός μάλλον άφιλου ανθρώπου, ευγενικού, αξιοπρεπούς, αλλά αμυντικά κλειστού. Δεν μοιάζει να εμπιστεύεται σκέψεις και απόψεις του, σίγουρα θεωρεί επικίνδυνο να εξωτερικεύσει ερωτήματα και αβεβαιότητες, πρέπει να έχει νεκρώσει πολύ έγκαιρα τις ευαισθησίες του και να μην αρέσκεται σε θεωρητικούς προβληματισμούς. Λέγεται ότι οι κοινωνικές αναστροφές του περιορίζονται σε λαϊκότροπες ψυχαγωγικές εκτονώσεις και μόνο.
Για να αναλύσουμε την έκδηλη αποτυχία του στην εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας δεν έχουμε παρά τα κριτήρια που διαφαίνονται στις επιλογές του. Και τα κριτήρια αυτά, με δεδομένη την ηλικία του και την κατάρτισή του, εκπλήσσουν: είναι σε απίστευτο βαθμό αναχρονιστικά, φοβοπαθή και τελικώς αυτοκαταστροφικά. Επιλέγει τους επιτελείς του και τα στελέχη που θα ασκήσουν την πολιτική του αποβλέποντας (ολοφάνερα) όχι στις λειτουργικές ανάγκες, αλλά μόνο σε ενδοκομματικές σκοπιμότητες. Ωσάν να μην τον ενδιαφέρει να χρησιμοποιήσει ανθρώπους ικανούς και προετοιμασμένους για τις απαιτήσεις του έργου που αναλαμβάνουν, να μην τον απασχολεί η ανάγκη να συντελεστεί έργο, να πραγματωθούν στόχοι. Οι επιλογές του δείχνουν να θέλει μονο να βολέψει εσωκομματικές απαιτήσεις και υποχρεώσεις, να εξασφαλίσει τον έλεγχο του κόμματος μοιράζοντας μικροφέουδα εξουσίας.
Εχουν χιλιογραφεί αυτές οι διαπιστώσεις. Υστερα από την εικοσάχρονη λοιμική του σοσιαλεπώνυμου αμοραλισμού και του «συνασπισμένου» μηδενισμού, ανέλαβε να «επανιδρύσει» το διαλυμένο κράτος ο σημερινός πρωθυπουργός με κριτήριο επιλογής των επιτελών του προσωπικούς του δεσμούς κομματικούς και συγγενικούς. Υπουργεία, διοικήσεις δημόσιων οργανισμών, θέσεις κεντρικής σημασίας για τη λειτουργία του κράτους και την ανασύσταση κοινωνικής συνείδησης προσφέρθηκαν σε πρόσωπα προκλητικής έως και κωμικής ανικανότητας ή κραυγαλέας μετριότητας μόνο γιατί αυτά βρέθηκαν συμπτωματικά στο πρωθυπουργικό «περιβάλλον».
Ακόμα και οι κρισιμότεροι τομείς: η εξωτερική πολιτική και η οικονομία αποδείχθηκαν πεδία συμβιβασμού με φτηνά κριτήρια αναχρονιστικού επαρχιωτισμού. Ωσάν να έχει εκλείψει όχι μόνο κάθε αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, όχι μόνο η συνείδηση ιστορικής και πολιτισμικής αξιοπρέπειας μιας ολόκληρης κοινωνίας, αλλά μοιάζουν χαμένα και τα αντανακλαστικά πολιτικής αυτοσυντήρησης του κεντρικού διαχειριστή της εξουσίας, κάθε προσωπική του φιλοδοξία δημιουργίας και υστεροφημίας.
Κοντολογίς πολιτεύεται ο σημερινός πρωθυπουργός με νοοτροπία και πρακτικές που ακόμα και πριν από μισό αιώνα ο περιώνυμος θείος του είχε με εκπλήσσουσα τότε τόλμη αποποιηθεί. Δεν διέθετε μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό στην Αμερική ο διάσημος πρόγονος, ήξερε όμως (πρώτη αυτός γενιά μετοικεσίας από το χωριό στην πρωτεύουσα) να οσμίζεται την ποιότητα: Επέλεγε για συνεργάτες του προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Κωνσταντίνος Τρυπάνης, ο Δημήτρης Πικιώνης, συναναστρεφόταν τον Δημήτρη Χορν, τον Αλέξη Μινωτή, τον Μάνο Χατζηδάκι, τον Νίκο Πολίτη. Δεν φοβόταν την ανθρώπινη ποιότητα, γιατί είχε ο ίδιος μεγάλες γόνιμες φιλοδοξίες, καίριους δυσκατόρθωτους στόχους. Και οι φιλοδοξίες απαιτούν συνεργάτες και συνομιλητές με ανάστημα, ενώ οι κοντόφθαλμες «βελτιώσεις» που υπαγορεύει η διαχειριστική ατολμία βολεύονται με ανθρωπάκια και φιλαράκια.Αλλο πράγμα ο ηγέτης, άλλο ο γλίσχρος διανεμητής αξιωμάτων. Ο ηγέτης έχει στόχους, πείσμα, ξεχωρίζει τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, τα καίρια από τα περιθωριακά. Οταν θέλει να ξαναστήσει πανεπιστήμια στη χώρα τολμάει τομές, έστω και αν οι συντεχνίες των συμφερόντων επιμείνουν δύο και τρία χρόνια σε γκαγκστερικές «καταλήψεις». Οταν θέλει ο ηγέτης να λύσει το ασφαλιστικό, δεν γελοιοποιείται μαγειρεύοντας «διαλόγους» της κρατικής ανειλικρίνειας με τις συντεχνιακές δολιότητες, αλλά επιστρατεύει την κορυφαία ποιότητα των ειδικών και θέτει σε δημοψήφισμα τις προτάσεις της.
Ο ηγέτης μπορεί να ξεχωρίζει την πολιτική από τη μικρομπακαλική, γι’ αυτό και η τόλμη των φιλοδοξιών του φτάνει ώς τη λεπτομέρεια – ακριβώς επειδή αφορά στα καίρια και ουσιώδη. Δεν είναι ηγέτης αυτός που στέλνει θλιβερά κομματανθρωπάκια να εκπροσωπήσουν την ευθύνη της ελληνικότητας στο Ευρωκοινοβούλιο ή στελεχώνει την κυβερνητική πολιτική στην παιδεία, στη διπλωματία, στον πολιτισμό με προκλητικούς για την ευαισθησία των ψηφοφόρων του προπαγανδιστές απάτριδος «εκσυγχρονισμού».
Κάποιες δημοσκοπήσεις από καιρό σε καιρό (όπως η τελευταία της «Καθημερινής» στις 30.12.2007) κραυγάζουν την αντίθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας στην κυβερνητική πολιτική που αδιαφορεί για τη συλλογική αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό των Ελλήνων. Αλλά η μετρημένη σε αριθμούς αντίθεση δεν ακυρώνει τον στρουθοκαμηλισμό, δεν προκαλεί την κυβέρνηση να τολμήσει ειδικότερη απογραφή της διαφαινόμενης απόγνωσης και οργής των ψηφοφόρων που την έφεραν στην εξουσία. Να πληροφορηθεί με αριθμούς και ο πρωθυπουργός αν την εξουσία την οφείλει στο αναμφισβήτητο ρητορικό του ταλέντο και στη λαϊκίστικη κενολογία των επαγγελιών του ή μήπως την οφείλει μόνο στη δραματική (κωμικοτραγική) ολιγότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στον νωπό εφιάλτη της εικοσάχρονης μηδενιστικής λοιμικής, της σοσιαλεπώνυμης.
Αυτό που μάλλον δεν συγχωρούν οι απεγνωσμένοι και οργισμένοι ψηφοφόροι, είναι ο εκπασοκισμός του κυβερνώντος σήμερα κόμματος. Τον κληρονόμησε η σημερινή ηγεσία, αλλά και συνεπέστατα τον υιοθέτησε, τον συνέχισε, τον προήγαγε.
Το καίριο ιστορικό της ατόπημα είναι ότι εξάλειψε έτσι από την ελληνική κοινωνία την ελπίδα εναλλακτικής πολιτικής αντιπρότασης στον ακκιζόμενο σαν «προοδευτικό» αμοραλισμό και μηδενισμό. Δεν έχει αντιπρόταση η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, γι’ αυτό δεν έχει και κριτήρια αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας. Ομως, το ενδεχόμενο αλλαγής των κομματικών ηγεσιών το διαχειρίζονται σήμερα πια τα τηλεοπτικά κανάλια, η θεαματικότητα του χαβαλέ. Είδαμε κιόλας θριαμβικά επικρατέστερο υποψήφιο αρχηγό της «συνασπισμένης» τού καριερισμού συντεχνίας τον εκλεκτό τού Αλ Τσαντίρ. Η δικτατορία της επιβολής εντυπώσεων.

(Για την αντιγραφή Κ.Λ.)